The Return

2024 yapımı “The Return”, sadece Homeros’un Odysseia destanını sinemaya taşımakla kalmıyor, aynı zamanda bir insanın –hatta bir toplumun– travmayla, aidiyetle ve geç kalınmış yüzleşmelerle olan derin bağını da sahneye koyuyor. Uberto Pasolini’nin minimalist rejisi, Ralph Fiennes’in gözlerinde yankılanan yorgunluk ve Juliette Binoche’un suskunluğundaki isyanla birleştiğinde ortaya, antik mitolojinin günümüzün ruhsal labirentleriyle örüldüğü bir film çıkıyor.Juliette Binoche’un Penelope yorumu, filmdeki en çarpıcı sessizliklerden biri. Onun sessizliği, yalnızlığa ve ihanete verilen bir cevaptır. Efsanede sadık ve sabırlı eş olarak idealize edilen Penelope, burada hem kırılmış hem de güçlenmiştir.

Filmin feminist okuması, Penelope’nin bekleyişinin pasif değil; aktif bir direniş olduğuna işaret eder. Onun suskunluğu, kocasının savaştaki kahramanlığı kadar görkemlidir. Çünkü o, savaş meydanlarında değil; boş yataklarda, büyüyen çocuklara karşı verilen mücadelede savaşmıştır.The Return”, zaman kavramını dramatik bir araç olarak kullanıyor. Odysseus’un gecikmiş dönüşü, yalnızca fiziksel bir mesafe değil; duygusal ve ahlaki bir uzaklık anlamına geliyor. Oğlunu tanıyamaması, karısıyla göz göze gelememesi ve evine yabancılaşması; dönüşün asla tam anlamıyla gerçekleşmediğinin kanıtı.

Film, şu soruyu sorduruyor:

“Gerçekten eve dönebilir misin, eğer gittiğin yerde bir parçanı bıraktıysan?”
“The Return” (2024), antik bir efsaneyi post-travmatik bir içsel yolculuğa dönüştürüyor. Uberto Pasolini, şatafatlı bir kahramanlık hikâyesi anlatmak yerine; savaşın ve uzaklığın arkasında kalan kırılgan hayatları görünür kılıyor. Film; baba, eş, asker ya da kahraman değil, insan olmanın ne kadar zor ve yıkıcı olabileceğini gösteriyor.

Çünkü bazen “eve dönmek” sadece bir yolculuk değil, bütün geçmişin yüküyle yüzleşmektir.